Përsëri në zgavellë…

Përsëri në punë të detyruar...

Nuk kam më zhele,

s'më janë gjakosur duart nga lopata,

s'më dhëmbin as këmbët as krahët

nga shtytja e vagonit,

por i njëjti ajër i ndotur

në një zgavellë moderne.

Kurrizi më dhemb

i kërrusur gjithë ditën

përpara monitorit,

duke shtypur

tërë idiotësitë e botës.

Dhe kur dal nga zgavella,

nuk shoh më pyllin e gjelbërt,

nuk thith më ajrin e pastërt

të Kulmeve të Dervenit.

Endem midis thasëve të zinj

me garbixhin e ndotur të Bronxit.

Eci rrugës para vitrinave plot dritë,

para dyqaneve të mbushura plot,

me mllefin e vazhdueshëm

përse të jemi kaq të varfër,

dhe me frikën në zemër

se dikush më kall një thikë pas zverkut.

Kur dal nga zgavella,

thith ajrin e ndotur të Bronxit

dhe s'kam më shpresa të vagëta

si në Kulmet e Dervenit.

S'shoh asnjë dritë përpara

kur dal nga zgavella moderne

e Bronxit të New Yorkut.